Dit artikel is een verdiepingsstuk op het artikel ''De Mind en ons DNA als softwareprogramma's'', geschreven door mijn vriend Micky op indigorevolution.nl. Ik raad iedereen dan ook aan om dit artikel eerst te lezen.

In dat artikel wordt beschreven hoe we in deze dimensie worden beperkt door ons mind, ons chakralichaam en door ons DNA. Het zijn software programma's die over ons oneindige en multidimensionale zelf zijn heen gelegd en hebben niets te maken met wat wij in essentie zijn.

Ik ga in dit artikel een stapje verder. Ik ga beschrijven hoe dit ons dagelijks leven beïnvloed en hoe deze diepgewortelde beperkingen zijn ontstaan en kunnen worden overwonnen.

We hebben een hele reis afgelegd door dit Universum en voor vele is deze reis aan een einde gekomen. Het is tijd om weer te centreren en alles wat we geweest zijn in balans te brengen om deze extreme dualiteit waarin we leven te overstijgen.

Bij het in balans brengen van onszelf hoort het helen van wonden. Iedereen heeft wonden, wat erg logisch is als je beseft dat we alles hebben ervaren wat dit Universum te bieden heeft. Veel wonden, uit dit leven en uit vorige levens zijn nog niet geheeld en zijn we ons niet eens bewust van. Wel zorgen deze wonden ervoor dat we bepaalde patronen maar blijven herhalen en herhalen. De kunst is dus om ons bewust te worden van deze patronen waardoor ze ons terug kunnen leiden naar de oorzaak. Want alleen vanuit oorzaak kunnen we onszelf echt helen. Dit is een intens en lang proces.

Wonden die niet geheeld zijn, gaan etteren en zweren. We blijven situaties aantrekken die deze wonden ''triggeren'', vaak zit er in bepaalde situaties die we creëren eenzelfde soort kern verborgen. Dit is bedoeld om ons te helpen om weer in contact te komen met de pijn die de wond veroorzaakt.

Zien we niet de kern van de situatie onder ogen? Staan we niet open om deze pijn toe te laten en er naar te kijken? Dan blijven we zulke situaties aantrekken die constant onze wonden blijven open schaven. De wond wordt groter en groter, gaat ontsteken, er gaan  bacteriën en andere beestje op leven. De wond komt letterlijk en figuurlijk tot leven en gaat ons leven meer en meer beïnvloeden en overheersen.  

Door middel van ontkenning kunnen we ons afsluiten voor de pijn. Als we pijn niet erkennen voelen we het niet meer. Zo gaat het ook met fysieke wonden, ik weet niet of iemand hier net als ik wel eens mee heeft geëxperimenteerd, maar als je pijn hebt en het ontkent door er helemaal geen aandacht aan te schenken dan voel je de pijn ook niet meer.

Dat is soms moeilijk omdat de pijn je aandacht vaak opeist, waardoor je de pijn met aandacht blijft voeden en je in een cirkel terecht komt die het erger en erger maakt. Maar iedereen heeft wel eens ervaren dat als je afleiding zoekt en dus minder aandacht schenkt aan de wond, je de pijn minder voelt.

Toch kan een fysieke wond gaan ontsteken en tot leven komen, als je er geen aandacht aan besteed. Zo ook met emotionele wonden, want wat gebeurd er met emotionele wonden die worden ontkent doordat we ons er niet meer bewust van zijn? En hoe beïnvloed de afsplitsing van delen die we niet meer zien maar wel degelijk te maken hebben met ons, ons dagelijkse leven?

Een wond kunnen we helen, door er bewust onze aandacht aan te schenken, niet door ertegen te vechten, maar door het te omarmen en door de oorzaak onder ogen te zien en door de pijn heen te gaan. Doen we dit niet? Ontkennen we dit stuk? Dan gaat het zijn eigen leven leiden.

De wond wordt groter en op basis van die wond ontstaan gedachtepatronen. Stel dat je in een vorige leven alleen maar gekleineerd bent en er een wond is ontstaan op basis van de gedachte 'ik ben niet goed genoeg' en de emotie 'minderwaardigheid'. Dan zal je in dit leven waarschijnlijk omstandigheden hebben gecreëerd waarin je nooit echt waardering en erkenning hebt gehad om jezelf zo de mogelijkheid te geven met de pijn die voortkomt uit die wond in contact te treden.

En totdat je die mogelijkheid benut zal je steeds situatie aantrekken die bevestigen dat jij niet goed genoeg bent. Allemaal bedoeld om ons te helpen de pijn onder ogen te gaan zien, er dwars doorheen te gaan en de wond zo te helen.

Maar ons overlevingsmechanisme is vaak om dit te ontkennen, door de ander de schuld te geven, het leven de schuld te geven of door op wat voor manier dan ook onze ogen te sluiten voor de reden dat we een bepaalde situatie aantrekken. We hebben onszelf namelijk aangeleerd om de pijn, die we niet konden verdragen omdat we niet wisten hoe er mee om te gaan, te vermijden.

In plaats van een mogelijkheid wordt een ervaring zo een beperking, want de wond wordt groter en groter en gaat meer en meer zijn eigen leven leiden en je trekt steeds soortgelijke ervaringen aan, waardoor het cirkeltje waarin je ronddraait, kleiner en kleiner word, met een kleine wereld met weinig verandering als gevolg.

Gedachtepatronen waar we ons niet op tijd bewust van worden, gaan zich omvormen tot gedachtevormen Ze vermommen zich als het ware.

Als jij jezelf niet goed genoeg vindt, dan zal zich dat in vele facetten van je leven manifesteren. Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat je bijna niemand in je leven hebt tegen wie jij jezelf kwetsbaar op kan stellen, bijna niemand die er voor jou is, niemand die jou echt begrijpt. Dat gun jij jezelf immers niet.

Om de pijn te vermijden gaat het overlevingsmechanisme in werking en vervormt jouw gedachtepatroon ''ik ben niet goed genoeg'' naar gedachtes als; ''niemand begrijpt me'', ''er bestaat niemand met diepgang'', ''echte vrienden zijn nou eenmaal schaars, die kan je op één hand tellen als je geluk hebt''.

Op die manier is de kern steeds moeilijker te herkennen en splits jij jezelf steeds verder af van het verwondde deel. Maar als jouw gedachtes omgevormd zijn tot projecties, dan betekent het dat je nog enig contact hebt met het verwondde deel. Je voelt de emoties nog die erbij horen en om deze zoveel mogelijk te onderdrukken ga je iemand anders of de wereld de schuld geven.

Als je hier lang genoeg mee doorgaat dan ga je steeds verder de ontkenning in. Gedachtes gaan zich dan omvormen naar bijvoorbeeld; '' ik hou er gewoon van om alleen te zijn of zelfs tot gedachtes als; ''het gaat goed met me, ik heb een hele hoop vrienden die er altijd voor me zijn als het erop aan komt''.

Zelfs totdat je zover van het verwondde deel bent afgesneden dat je de pijn nauwelijks tot helemaal niet meer voelt. Resultaat is  bijvoorbeeld; je hebt helemaal geen diepe contacten met mensen in je leven zonder dat je er bewust van bent. Je ziet niet meer dat je constant aan de oppervlakte leeft.

Als jij maar vaak genoeg zegt ''echte vrienden zijn nou eenmaal schaars, die kan je op één hand tellen als je geluk hebt'' dan word dit ook waar voor jou. Je gelooft er namelijk heilig in en hoe vaak ik mensen dit wel niet heb horen zeggen. Het is een collectieve gedachtevorm

Je gedachtevormen en je emoties (vervormde gevoelens) creëren een veld van energie en dat veld van energie komt letterlijk tot leven. Het wordt een levensvorm. Ik noem het liever je valse zelf, of nog toepasselijker; je id-entiteit. Het vormt namelijk een ware entiteit waar jij je mee bent gaan identificeren.

Jij gaat erin geloven dat je een einzelganger bent, jij gaat erin geloven dat je nou eenmaal filosofisch bent en de wereld jou niet begrijpt, jij gaat erin geloven dat diepe contact met mensen nou eenmaal schaars zijn en ga zo maar door. Sommige id-entiteiten zijn collectief en vormen zich via de maatschappij en cultuur, maar daar ga ik nu even niet verder op in.

Persoonlijk meet je jezelf allerlei identiteiten aan die gebaseerd zijn op wat? Juist ja. Op wonden uit het verleden die jouw aandacht proberen te trekken, maar jij hebt jezelf een overlevingsmechanisme aangeleerd om de pijn te vermijden dus doet er alles aan om deze roep om aandacht te negeren.

Ik ken mensen die hier zo goed in zijn, die zo volledig de ontkenning in zijn gegaan dat ze er echt in zijn gaan geloven dat het goed met ze gaat. Terwijl er amper nog iets van hun ware zelf en ware kracht door de dikke muur heen schijnt.

Want dat is namelijk wat het doet. Hoe grotere id-entiteit we hebben gecreëerd, hoe dikke de muur is waarachter we ons bewegen. De muur waar iedereen het over heeft, de muur die we gebouwd hebben uit zelfbescherming is dus onze id-entiteit. De id-entiteit die we constant blijven voeden door situaties aan te trekken die deze id-entiteit bevestigd en dus voedt.

Het blijven voeden van je id-entiteit met gedachtevormen en emoties, kan aardig uit de hand lopen. Het kan echt een uit te klauwen gewassen, enorme entiteit gaan vormen waar jij je dus mee bent gaan identificeren en door het steeds groter te laten worden kan je zelfs het gevoel hebben dat je groeit. Maar jij groeit niet, je identiteit groeit en dit zijn vaak de mensen met een opgeblazen ego van hier tot aan het andere einde van het Universum. Ze hebben zichzelf bijvoorbeeld een identiteit aangemeten dat ze een speciale missie hebben en gestuurd zijn door god en trekken allemaal situaties (synchroniciteit) aan waarin dit bevestigd wordt en de id-entiteit groeit en groeit en groeit. Dit noemen ze in de psychologie een waan, terwijl het gewoon een wond is die meer en meer gaat ontsteken.

Voor meer aanvullende informatie over het onderwerp id-entiteiten, raad ik iedereen aan het prachtartikel ''een id-entiteit creëren'' van Suzanna te lezen op haar website ''bewust-heel.nl''.

Als ik een fysieke wond als metafoor blijf gebruiken dan kan het ontsteken van zo'n wond ook aardig uit de hand lopen. Eerst gaat het van binnenuit ontsteken, we hebben allemaal bacteriën in ons lichaam en dit kan je vergelijken met de id-entiteiten die je van binnenuit creëert als een beeld waar je je mee identificeert.

Maar als een wond ernstig genoeg ontstoken is gaat het ook leven buiten jezelf aantrekken dat er mee resoneert. Er komen beestjes op en vliegen op af en je trekt van alles aan dat resoneert met en zich aangetrokken voelt tot de wond, wat zich erin gaat nestelen. En uiteindelijk zo diep je lichaam in trekt dat het kan leiden tot bloedvergiftiging, amputatie en zelfs de dood.

Zo gaat het ook met innerlijke wonden. Als je de wond lang genoeg negeert en dus tot leven laat komen, komen er externe entiteiten en energieën op af, welke je toegang geeft om zich aan je lichaam te hechten en zelfs je lichaam te betreden.

Op deze manier raak je bezeten en wordt de muur die inmiddels uit zoveel lagen bestaat dikker en dikker en zie je iemands ware zelf bijna tot soms helemaal niet meer terug. Externe entiteiten krijgen dus meer en meer invloed en nemen in hele extreme gevallen uiteindelijk het stuur helemaal over, omdat jij door je ogen te sluiten voor jezelf de macht meer en meer uit handen geeft.

Bepaalde patronen worden van generatie op generatie overgegeven en zitten zo diep dat de oorzaak er bijna niet meer in terug te vinden is. Bepaalde wonden hoeven namelijk niets eens meer van jezelf te zijn. Het kan in je bloedlijn zitten en omdat je bepaalde patronen uit je familie overneemt en herhaald ontstaan er soortgelijke wonden en kunnen er id-entiteiten en externe entiteiten zijn die niet stoppen bij jezelf. Die in je bloedlijn zitten en invloed hebben op een groot deel van je familie (net zoals collectieve id-entiteiten en externe entiteiten niet stoppen bij jou maar een cultuur of religie gaan vormen). Op deze manier raak je energetisch vergroeid met je familie (of met de maatschappij, religie, of wat voor groep dan ook waarin je leeft) en ontstaat er emotionele hechting op basis van valse delen waar jij en je familie zich mee identificeren en als jij de patronen in jezelf niet doorbreekt geef je het op jouw buurt weer door aan je kinderen.

Daarom zie je ook vaak dat er binnen bepaalde families (onder de familieleden die al langere tijd in dezelfde bloedlijn incarneren) dezelfde problematiek speelt en als dit niet wordt doorzien dan gaat het zich uiten op fysiek niveau.

Het fysieke niveau is vaak het laatste niveau waarin emotionele wonden zich gaan manifesteren. Dit kan uitlopen van overgewicht tot genetische ziektes die in het DNA zitten. En hoe hardnekkiger de klacht op fysiek niveau hoe dieper de wond zit. En hoe dringender de klacht (bijvoorbeeld terminale kanker) hoe harder jouw diepere zelf probeert jouw aandacht op te eisen. Bepaalde wonden uiten zich namelijk als laatst op fysiek niveau om jouw aandacht op te eisen.

We draaien dus steeds in cirkels. In onze Universele reis hebben eerst een hele hoop ervaren. We waren naar buiten gericht en lieten ervaringen over ons heen komen, want dat was de hele bedoeling. Nu zijn we op een punt gekomen dat we geen ervaringen meer aantrekken om te ervaren.

Het is nu tijd om naar binnen te gaan en de ervaringen die we nu aantrekken zijn er om ons te helen. Het is een stap om dit om te gooien. Om van binnen naar buiten te keren in plaats van andersom.

Veel mensen blijven graag nog in cirkels draaien omdat ze niet de behoefte voelen om naar zichzelf te kijken. Prima niets mis mee. Er zal vanzelf een ervaring op je pad komen die zo extreme gevoelens in je opwekt dat je er niet meer omheen kan. Negeer je die situatie ook door het overlevingsmechanisme onderdrukken weer in werking te zetten? Prima. Helemaal goed. Maar uiteindelijk zal een ervaring op je pad komen die zo extreem is dat dit niet meer zal lukken. Wil je daar op wachten? Dan is dat helemaal goed. Iedereen doet het op zijn eigen manier.

Voor de mensen die het niet nodig vinden om te wachten op zo'n extreme ervaring die alles op zijn kop zet, maar nu klaar zijn om aan zichzelf te werken wil ik wel wat tips meegegeven. Vind een begin. Als jij een stickertje dat helemaal vastgekoekt is los wil peuteren zal je eerst een beginnetje moeten vinden.

Wat is hetgeen jou het diepste raakt? Wat is hetgeen altijd jou lijkt te 'overkomen'? Wat is de rode draad in je leven? Probeer dit onder ogen te zien en in het moment zelf, als je geraakt wordt dit echt toe te laten, zonder je ermee te identificeren.

Dit is een heel belangrijk stuk. Laat het helemaal toe, maar identificeer jezelf er niet mee! Weet in het moment dat jij je gedachtes en emoties ervaart, je bent ze niet. Jij bent je id-entiteit niet. Als het je lukt om iets helemaal toe te laten zonder je ermee te identificeren dan kan je erachter gaan zitten en daarachter zit je ware, oneindige en multidimensionale zelf. En als je dit doet, het helemaal toe laat en aan jezelf vraagt wat de spiegel in deze ervaring is dan zal dat vrijwel vanzelf helder worden. En vanuit daar kan je weer verder naar de volgende trigger, op naar de volgende deur richting jezelf.

Zo kom je steeds dichter bij de oorzaak, eerst zal de pijn zich gaan verbinden met je recente verleden en hoe dieper de laag is die je tegen komt hoe verder terug je gaat richting de oorspronkelijke wond.

Is er niets wat jou echt heel diep raakt? Zie je de rode draad in je leven niet? Dan zit je waarschijnlijk heel diep in de ontkenning. Kijk dan naar hetgeen jou irriteert. Irritatie is vaak een buitenste laag van de ui. Onder irritatie zitten vaak vele vele lagen. Als je de irritatie toe kan laten in het moment zelf en een stuk van jezelf in de spiegel kan zien is het belangrijk om niet te stoppen er zitten namelijk nog vele diepere lagen spiegel en dus emotie achter en als je door gaat komt je steeds dichter bij de echte pijn. Hier zijn vaak heel wat soortgelijke triggers voor nodig.

Lukt zelfs dit niet? Dan ben je waarschijnlijk iemand die zichzelf compleet heeft ingebouwd in gewoontes, een comfortzone. Waarschijnlijk raak je dan geprikkeld als dingen niet lopen zoals ze moeten lopen volgens jouw structuren, hiermee houd je alles op zijn plek. Probeer in zo'n geval bewust te worden van je gewoontes en verslavingen en die te doorbreken om zo één en ander de ruimte te geven om los te komen.  

Maar let wel! Als je eenmaal een goed begin hebt gevonden is er geen weg meer terug. Als je begint met je patronen doorbreken en je valse delen loslaten om zo je wonden te helen dan stap je in een achtbaan waar geen stoppen aan is. Je bent dan begonnen aan je laatste reis door het Universum en dat is de innerlijke reis!

Geschreven door,

Dore

Van oude wonden naar; gedachtevormen, levensvormen en bezetenheid

9 augustus 2014 - geschreven door Dore

Algemeen Archief IR

Onontwarbaar Verweven Met Geinspireerd Door