Santo Daime: De onderdrukking van moeder Ayahuasca
14 maart 2015 -
Een paar dagen na mijn persoonlijke ervaring met Ayahuasca en santo daime, heb ik een gesprek gehad met moeder Ayahuasca. Ze kwam heel sterk bij me binnen en vertelde me hoe graag ze de mensheid wil ondersteunen en helpen in deze tijd van verandering. Ik voelde haar frustratie over de mate waarin ze onderdrukt wordt en verkeerd wordt begrepen. Ik voelde haar drang een weg te vinden om tot haar recht te komen. Plotseling werd de dieper liggende reden achter mijn – in dit artikel beschreven – persoonlijke ervaring helder.
Een paar weken geleden kreeg ik een mail binnen waarin ik werd uitgenodigd voor een daime ceremonie. Ik voelde meteen intuïtief dat ik erheen wilde en er ook heen zou gaan. Echter om hele andere redenen dan ik dacht.
Ik had meerdere mensen gevraagd wat eigenlijk het verschil was tussen daime en Ayahuasca en kreeg allemaal vage antwoorden waar ik niets mee kon. Het is ongeveer hetzelfde, maar waar het verschil dan in zat kon niemand mij vertellen. Normaal gesproken zou ik gegoogeld hebben wat daime precies inhoudt om me zo een beeld te kunnen vormen. Ik was namelijk veel te nieuwsgierig naar dit verschil en het verbaasde me dan ook dat mensen die al zoveel ceremonies hadden bijgewoond mij hier geen duidelijk antwoord op konden geven. Hadden ze zich dit nog nooit afgevraagd? Of moest het echt niet zo zijn dat ik dit van te voren wist? Beide natuurlijk. Want om de één of andere vage reden kwam ik er maar niet aan toe om dit te googelen en ben ik er samen met mijn vriend Mick gewoon naar toegegaan. Achteraf werd die reden wel duidelijk, want als ik wist wat me te wachten stond was ik waarschijnlijk nooit gegaan. Ayahuasca is de drank, met zo'n krachtige geneeskrachtige power dat er alles aan gedaan is om haar kracht te misbruiken en te onderdrukken. Namelijk door er een religie om heen te bouwen: Santo Daime:
Santo Daime is opgericht in 1930 in Rio Branco, Brazilië door Raimundo Irineu Serra, later Mestre Irineu genoemd.
Mestre Irineu maakte door bevriende shamanen kennis met ayahuasca. Zijn eerste ervaringen met de drank brachten hem in contact met de Maagd Maria, in de verschijning van de 'Rainha da Floresta' (Koningin van het Woud).
Na deze kennismaking kreeg hij de opdracht om een spirituele doctrine op te richten, een syncretisme rond de consacratie van de sinds duizenden jaren gebruikte drank, binnen de context van de Christelijke cultuur en symbolisme, en gebruik makend van Indiaanse, Braziliaanse, Afrikaanse en Oosterse transcendentale wijsheid.
We kwamen aan op een zogenaamde krachtplek, waar heel lyrisch over werd gedaan maar wat ik nogal mee vond vallen. We zijn de dag gestart met een wandeling, waarin iedereen nog ''normaal'' was en daarna ging de ceremonie van start. Alle stoelen werden in een kring gezet, we waren ongeveer met 60 man. Het begon al met rare rituele verplichtingen waar onder geen beding van werd afgeweken. De mannen en vrouwen moesten gescheiden worden. De mannen zaten aan de ene kant van de ruimte en de vrouwen aan de andere kant. Hier reageerde Mick en ik al enigszins fel op, omdat we graag bij elkaar wilde zitten. Er werd reageert met ''laat hem maar los, je mag hem nu loslaten''. Ergens kon ik me hier nog wil in vinden, want ik weet hoe ik ben. Als ik aan het trippen ben met iemand van wie ik zoveel hou en die ook nog visueel gehandicapt is, dan heb ik de neiging om teveel op iemand te letten en me teveel zorgen te maken, waardoor ik me niet goed over kan geven aan mijn eigen innerlijke reis. Dus na de eerste schok kon ik hier berusting in vinden en ging aan de andere kant van de zaal zitten. Wel heb ik aan meerdere mensen gevraagd wat de reden is dat mannen en vrouwen apart moeten zitten en wederom kon NIEMAND mij hier een duidelijk antwoord op geven. ''Dat is voor de energie'', was het steeds terugkerende antwoord dat iedereen maar klakkeloos overnam van elkaar. ''JA WAT DAN MET DE ENERGIE''? Dat wist dus niemand, maar dat zou me wel duidelijk worden tijdens de ceremonie. Ok prima. Mijn alarmbellen waren natuurlijk allang afgegaan, omdat het niet de eerste keer is dat ik op een plek kom waar mensen rituelen uitvoeren en dingen maar ''gewoon'' doen, omdat het altijd zo gedaan word, zonder te weten waarom ze het zo doen en zonder zich dit zelfs ook maar af te vragen. De trance is dan eigenlijk al begonnen. Maar toch voelde ik dat ik moest blijven, dus liet ik het los.
Alle nieuwelingen, die nog nooit zo'n ceremonie hadden meegemaakt werden apart genomen en kregen wat wazige uitleg van een Braziliaanse vrouw, waar ik vrijwel niets van verstond. Dit was namelijk een hele ''bijzondere'' ceremonie, want een man en zijn vrouw waren speciaal uit Brazilië gekomen om deze ceremonie te leiden en hadden al 15 jaar ervaring in het begeleiden van mensen tijdens''ontmoetingen met jezelf''. Mijn alarmbellen gingen toen weer meerdere malen af. Allereerst omdat er niet veel kracht vanaf kwam, ook al kwamen ze wel over als lieve mensen, ik zag geen bewustzijn in haar ogen. En toen ik kritische vragen stelde (zoals de reden dat mannen en vrouwen gescheiden moeten zitten), wist ze hier niet eens een duidelijk antwoord op te geven. Maar mijn alarmbellen gingen nog harder af toen iemand mij vertelde dat ze de liedjes gechanneld hadden gekregen (van boven hadden ontvangen) en de Braziliaanse vrouw vertelde dat ze jesus volgt en er ook liederen gezongen zouden worden waarin jesus en andere ''divine beings'' zouden worden bedankt en aangeroepen. Dat was het moment dat ik echt de creeps begon te krijgen en dacht: waar the fuck ben ik nu weer beland. Toch wist ik dat ik daar moest zijn en bleef ik dus. Ze maakte het allemaal iets lichter, door te zeggen dat je helemaal niet gelovig hoeft te zijn, want voor de één is god ''liefde'' of het ''Universum'' en voor de andere de ''Sterren''. Dus ik bleef zo dicht mogelijk bij moeder Aarde. Omdat zij het dichtste in de buurt komt van iemand die als ik ''god' zou kunnen bestempelen. Niet omdat ik naar haar op kijk, maar omdat ik haar eer, diep uit mijn hart.
Toen dacht ik dat de Ayahuasca tevoorschijn zou komen en ik kon niet wachten tot ik kon gaan trippen. Want in nuchtere toestand had ik helemaal niets met de sfeer en ik wilde graag mijn eigen innerlijke wereld binnen treden. Maar nee hoor, eerst werd er eindeloos (zo voelde het) gezongen in het Portugees en kregen we ook nog allemaal een boekje met religieuze songteksten, alsof we in de kerk zaten. Ik weigerde hier pertinent aan mee te doen. Ik vroeg aan mensen wat de bedoeling was en of ik hieraan mee moest doen en het meest bizarre was dat ik steeds antwoorden kreeg als ''je moet niets''. Terwijl naarmate de avond vorderde er steeds meer regels om de hoek kwamen kijken die ons dwongen op te gaan in een ritueel waar je niet meer uit kon breken. Regels, regels en nog eens regels. Maar je moet niets. Behalve je aan de regels houden natuurlijk. Iedereen begon zo'n beetje mee te zingen en de muziek was ook nog eens vreselijk, met amper assortiment. Ik legde mijn boekje met songteksten naast me neer en wachtte ongeduldig tot ik dan eindelijk mijn shot Ayahuasca zou krijgen en in mijn eigen werkelijkheid weg kon vluchten van deze horror. Want ik hoopte, en ging er zelfs vanuit, dat als we aan het trippen waren mensen hun eigen innerlijke wereld in zouden gaan en dat vreselijke amateuristische en ook nog eens christelijke gejengel op zou houden. Niets was minder waar.
EINDELIJK kregen we dan ons eerste shot Ayahuasca. Vol verwachting wachtte ik tot die in zou slaan. Op internet had ik gelezen dat de effecten na een kwartier al voelbaar zouden zijn, maar deze bleven uit. Misschien wilde ik te graag? Geef je over Dore, laat je verwachtingen los. Na ongeveer een half uur, of drie kwartier vroeg ik aan mijn buurvrouw hoe lang het zou duren voordat het zou gaan werken. En ze fluisterde dat je na de tweede ronde (want er zouden drie rondes komen) veel meer zou voelen. Dat ze nu al iets voelde.......de zin werd niet afgemaakt. Omdat ze blijkbaar van iemand een bestraffende blik kreeg en haar hoofd verdween weer in haar boekje met songteksten. Wat? Mag je niet praten of zo? Vroeg ik haar. Nee. Schudde ze angstig zonder haar hoofd nog naar me om te draaien. Nou sorry, maar toen begon ik echt een beetje misselijk te worden. Wie bepaald voor mij of ik wel of niet mag praten? En waarom worden deze belachelijke regels mij niet van te voren uitgelegd? En waarom gaat iedereen hier maar gewoon klakkeloos in mee alsof het normaal is? Kijk, ik zie echt wel de intentie achter het opgaan in je eigen innerlijke reis en je daar aan over geven, in plaats van je naar buiten te richten en teveel met elkaar bezig te zijn. Maar een intentie is iets anders, dan regels die iemands eigen gevoel overstemmen en onderdrukken, en: HOE DE FUCK KAN IK ME NAAR BINNEN RICHTEN ALS DIE KUTMUZIEK NIET OPHOUDT???? Wat een verschrikking. Ik kon niet opgaan in de muziek en het hele energieveld dat werd opgebouwd, dus heb ik mijn matje achter mijn stoel gelegd en ben ik gaan liggen met een deken over mijn hoofd. Misschien begint het effect als ik me over geef en hopelijk komt dan snel de tweede ronde.
Toen de tweede ronde kwam wist ik niet hoe snel ik op moest staan. Eindelijk een nieuwe vlucht uit deze hel. Nog liever zwaar slecht gaan op 'drugs', dan deze werkelijkheid nog langer moeten verdragen. Ik was al zo moe, mijn hele lichaam (met name mijn rug) deed zoveel pijn dat ik het niet meer trok en ik voelde me echt totaal niet verbonden met het hele gebeuren. Toch voelde ik op de één of andere rare reden nog steeds dat ik moest blijven, dat ik dit mee moest maken. Toen ik opstond om in de rij te gaan staan voor de tweede ronde begon ik me anders te voelen. Het eerste shotje sloeg in. Alles voelde anders aan, mensen bewogen zich anders, ik bewoog me anders. Alles was minder vast en sierlijk en raar en wazig en ik voelde me dizzy in mijn hoofd. Toch was het niet genoeg. Toen ik mijn tweede shot ontving vulde hij het glaasje maar tot de helft en keek me vragend aan. Zonder twee keer na te denken zei ik: VOL!!! Hij vulde meteen het hele glas en deze sloeg ik dankbaar achterover. Ik ging weer alleen in het hoekje zitten onder mijn deken en woooowwww ik begon me toch te trippen, niet normaal meer.
Het begon allemaal heel mooi, ik heb echt kennis kunnen maken met de enorme kracht van Ayahuasca en gaf me daar helemaal aan over. Ik zat met een big smile op mijn gezicht, alles wat ik zag vervormde en ik ging aan alle fysieke lagen voorbij. Als ik mijn ogen sloot zag ik de meeste mooie en bizarre patronen en ik was echt in een totaal andere werkelijkheid. Waar alles mogelijk was, maar waar niets meer klopte van wat we nu allemaal als ''normaal'' zien. Alles was grappig. Als iemand voor mij neus stond te kosten dan gierde de humor door mij heen. Zelfs de muziek kon ik even verdragen, want het was zooo grappig, al die rare geluiden en mensen die compleet de weg kwijt leken te zijn. Iemand die ik hoorde kotsen maakte zulke bizarre geluiden dat ik het helemaal niet meer snapte. Ik kon er niets van meer van maken. Gebeurde dit echt, of beeldde ik het me in dat er zulke bizarre geluiden uit iemand kwamen? Ik snapte er steeds minder van. Alles waar ik me normaal aan vast grijp ontglipte me volkomen. Geen enkel woord snapte ik nog, ik wist niet meer wie alle mensen waren, kon geen enkele naam meer bedenken. Ik voelde mijn lichaam niet meer, ik ging helemaal op in een gevoel van ALLES en OVERAL zijn en was tegelijkertijd ook NIETS, omdat ik me nergens meer aan vast kon grijpen. Zelfs mijn eigen lichaam leek niet meer te bestaan. Ik had een deken over mijn hoofd en steeds als ik die eraf deed dan kwam er nog iets van deze werkelijkheid door, ook al kon ik er niets meer van maken, maar als ik mijn ogen dicht deed gleed ik steeds dieper weg. Ik liet het gebeuren, ik was niet bang. Ik kan dit aan. Ik heb al zoveel meegemaakt op het gebied van drugs en trippen. Ik ben sterk. Ik kan dit. Laat alle controle maar los, als je gaat vechten gaat het mis. Dan maak je jezelf helemaal gek. So far so good.
Het enige wat ik nog kon denken was ''zoooo dit is BIZARRR!!!'', ''dit MOET iedereen meemaken''. Maar langzaam vervaagde ook de enige woorden die ik nog snapte en liet ik de controle helemaal los. Ik ging van het ene uiterste: me volledig identificeren met deze hele fysieke werkelijkheid, met taal en met alles erop en eraan. Over naar het andere uiterste: mezelf helemaal kwijt raken in een trip waar ik niets en niemand meer was. Van (bijna) complete controle, naar (bijna) complete overgave. Hier komt de uitspraak vandaan dat jezelf helemaal kwijt moet raken om jezelf weer te kunnen vinden. Nu pas snap ik dat. Natuurlijk is het beide waar. Dat je alles bent en niets. Dat je op kan gaan in alles en er compleet één mee kan zijn en je er helemaal aan over aan kan geven, maar tegelijkertijd ook richting kan geven vanuit jezelf aan alles en dus ook controle hebt. Maar ik was de controle helemaal kwijt en ging op in de ene kant van dezelfde medaille van dualiteit. Complete overgave. En dat maakte me kwetsbaar, het zette me helemaal open voor alles wat er gebeurde en in die staat van complete kwetsbaarheid en ontvankelijkheid begon de hel. De echte hel. De meest heftige en ernstige bap trip die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt.
Het was namelijk het hele misselijkmakende daime ritueel dat misbruik maakte van
deze staat van zijn en er voor zorgde dat er van alles met mij gebeurde waar ik bijna
geen enkele keuze meer in had. De muziek was inmiddels al opgehouden en was overgegaan
in iets wat ik onmogelijk in woorden kan vatten. Ik hoorde de meeste bizarre geluiden
die er werden uitgekraamd, demonisch gelach en gekots zonder het nog te kunnen labelen
als wat dan ook. Het waren een soort vervormde duivelse oerklanken waar ik echt helemaal
niets meer van kon maken en het HIELD MAAR NIET OP. Het ging maar DOOR en DOOR en
DOOR en langzaam werd ik er steeds meer ingezogen. Er was niets meer om me aan vast
te grijpen en in plaats van dat ik daardoor aankwam bij mezelf -
Het erge was dat dat als ik me helemaal had overgegeven aan de ''groepsenergie'' en de ''geluiden'' en het ''gedans'' dan had iets mij overgenomen. Iets wat ik niet was en iets wat ZEKER ook NIET de Ayahuasca geweest was. Het zat vol met entiteiten. En de Braziliaanse ''leider'' van het gebeuren channelde een entiteit. Hij bleef het hele gebeuren op gang houden en versterken met alles wat er uit hem kwam, en iedereen ging er steeds dieper en dieper in mee. Iedereen zat bijna nog in de kring, of danste binnenin de kring en ik lag zover mogelijk van die kring vandaan in een hoekje met nog steeds mijn deken over mijn hoofd en compleet afgedwaald van deze werkelijkheid en (op dat moment onbewust, omdat ik niets meer snapte, geen enkel woord of definitie) vechtend om niet overgenomen te worden. Die entiteit die door die Braziliaanse man heen kwam nam langzaam steeds meer mensen over in een trance. Een beetje net als in de winti religie uit Suriname. Bijna iedereen kwam onder grip te staan en/of raakte helemaal bezeten. Mensen begonnen de raarste dingen te doen (wat ik later van Mick hoorde en zelf zag toen ik uit mijn bap trip was gekomen, want tijdens het trippen heb ik niets gezien, omdat ik het niet aankon om mijn ogen te openen). En het bizarre was dat ik me precies kon voorstellen wat ze aan het doen waren, want ik VOELDE HET. Mijn lichaam werd bijna helemaal overgenomen door alle klanken die werden uitgekraamd en ik WIST dat als ik me daaraan over zou geven ik mee zou doen. Ik zou me gaan bewegen op manieren waarop ik me nooit vanuit mezelf zou bewegen. Ik zou over de grond gaan kruipen en me lichaam als een dansende slang helemaal in de meest ranzige bewegingen haar gang laten gaan, aangestuurd door iets wat ik niet was. ALS ik me over zou geven dan zou ik mezelf helemaal kwijt zijn en overgenomen worden door iets wat zo creepy aanvoelde dat ik niet snap dat niemand het door leek te hebben.
Natuurlijk heb je het niet door als je je er niet bewust van bent. Dan wordt je die
energie en kan je het niet meer herkennen. Je snapt het namelijk niet meer. Ik snapte
in het moment ook niet wat er gebeurde, want kon niets verwoorden en plaatsen. Pas
achteraf werd het helemaal helder. En natuurlijk zat ik zo diep in een trip, wat
door het hele ritueel een soort psychose werd en wist ik op dat moment echt niet
meer wat echt was en wat niet. Ik wist niet meer of het aan mij lag, of aan alle
anderen. Ik wist niet of anderen aan mij merkte dat ik shockend en bewegend op de
grond lag als een nog-
Ik had het heel erg koud en dat was wat ik snapte en waar ik me dus aan vast kon grijpen. Ik had het zoo koud en dat vond ik echt vreselijk, maar tegelijkertijd was ik zoo dankbaar dat ik dat snapte en dat de kou me weer naar deze werkelijkheid bracht. De vrouw die me eruit gehaald had, was snel weer weg en kwam ook niet meer terug. Wat ik achteraf wel fijn vond, want ik wilde er verder zelf uitkomen. Ik zag haar hoofd ook steeds omvormen. Van de lieve vrouw die ze diep van binnen heus wel is en van een entiteit die ook grip op haar had. Natuurlijk ziet iedereen in die trip het precies andersom. Dat ik degene was die overgenomen werd door mijn angsten en waanbeelden. Gedeeltelijk was dat natuurlijk ook waar. Maar toen ik langzaam bij kwam, begon ik weer te zien wat werkelijk was en wat niet. Ik begon steeds helderder te zien wat er aan de hand was. Eerst was ik opgelucht dat ik weer bij kwam en mijn eigen stem hoorde die zei: je hebt het ergste nu gehad. Ik lag nog steeds op mijn matje met een deken over me heen en ging helemaal op in hoe koud ik het had. Ik vroeg aan een andere vrouw of ze een deken voor me kon regelen. Ik trok die kou niet meer. Dacht dat ik dood zou vriezen. Ze ging voor me op zoek en legde een paar dekens over me heen. Het hielp een beetje. Ik probeerde te luisteren naar de geluiden en alles wat er nog steeds uitgekraamd werd. Bizarre instrumenten, die Braziliaanse leider die nadrukkelijk en dwingend had gezegd dat niemand mocht praten, die uren aan het praten was en geluiden maakte als een soort verheven god en mensen die aan het klappen waren en verblind een zijn lippen hingen en de meeste rare bizarre creepy dansjes deden die het daglicht niet kunnen verdragen en HEM waren geworden. Niet iedereen, sommige mensen waren meer bij zichzelf gebleven en gingen er niet zo ver in mee dan ze zichzelf helemaal verloren. Maar de meesten wel.
Ik was er klaar mee. Ik zag nu helder dat het niet alleen aan mij lag. Ik zag helder genoeg wat er aan de gang was en voelde een energie, zo zuigend en smerig en plakkerig en duister, dat ik weg wilde. Ik stond op en zag Mick aan de andere kant, met zijn matje opgerold en zijn spullen in zijn handen, als enige buiten het hele gebeuren staan. Op het punt om zo snel mogelijk te vertrekken. De rest van de groep stond in een kring en deed een gebed waarin allemaal entiteiten, god, maria en allerlei zogenaamde''divine beings'' werden bedankt. En de chills gingen door mijn lijf. Ik pakte zo snel ik kon al mijn spullen, liep naar mijn man toe en hoorde hem zijn vriend Joost (van NetNietLive) bellen en zeggen: RED ME. De groepte maakte allemaal rare indianen geluiden en Mick hield de telefoon die kant op om Joost te laten horen waar we in beland waren. Maar dat was tegen de regels en werden we met woede op aangesproken. Er mag niet gebeld worden: Dat zou je terug brengen naar de ''werkelijkheid'' en de bezetenheid tegen gaan. Er mag niet gepraat worden: Dat zou je iets anders (dan de trance) geven om aan vast te grijpen en de bezetenheid tegen gaan. En we mochten dus ook niet naar buiten en niet roken: nou je snapt wel waarom. Om ergens zo diep mogelijk ingezogen te worden dat er geen ontsnappen aan is. En er lekker energie gezogen kan worden en die entiteit steeds meer mensen onder grip kon krijgen. Er waren namelijk 60 mensen en ze waren heel trots op dit grote aantal. De groep werd steeds groter. In hun ogen was dat het bewijs dat moeder Aarde echt veranderd en dat zij met zijn allen de wereld aan het veranderen zijn. In mijn ogen is het een steeds groter wordende groep mensen, die steeds meer onder grip komen te staan en steeds verder afdwalen van deze werkelijkheid en afgeven op alles wat met deze fysieke werkelijkheid te maken heeft. Compleet passief gemaakt.
Mick en ik wisten beide niet hoe snel we naar buiten moesten vluchten. Er werd geschreeuwd dat we pas naar buiten mochten als alles afgelopen was. Waar we niet naar luisterden want de deur was gelukkig net opengegaan. Net ja. Ik kwam er namelijk achter dat Mick tijdens de ceremonie alles al had geprobeerd om naar buiten te vluchten en dat dus niet mocht omdat het tegen de regels was op een ceremonie ''waar niets moest en zeker ook niets mag''. Opgesloten in een stal. Wat een horror verhaal. Maar zijn verhaal kan je hier lezen en hier luisteren. Eigenlijk hadden we een totaal andere ervaring beleeft en toch ook weer vrijwel dezelfde. Hij van buitenaf en ik van binnenuit. Toen we buiten stonden deed Mick vol energie zijn verhaal en ik was verbaasd dat ik er niets van had meegekregen. Maar ook weer niet. Ik was zo ver weg en was nog steeds niet echt bijgekomen. Joost kwam ons gelukkig ophalen en man wat was ik opgelucht dat ik uit deze terror was ontsnapt. Tijdens de reis en tot ik thuis gedoucht had, was ik stil en in mezelf gekeerd. Ik kon niet vertellen wat ik allemaal had meegemaakt. Totdat langzaam alle puzzelstukjes op zijn plek vielen en ik het steeds helderder begon te zien. Uren had ik gevochten om niet compleet overgenomen te worden. Urenlang had ik gevochten tegen complete bezetenheid. Wat een nare energie. Wat bizar dat ze het op de ceremonie waarschijnlijk precies andersom ervaren. Dat wij degenen zijn die gek zijn en ons niet over kunnen geven aan de daime omdat we nog beginnelingen zijn. Waar ze ook wel weer gelijk in hebben. Maar liever mezelf niet overgeven aan de daime dan in een trance belanden. Tot zover mijn ervaring.
De energie van Ayahuasca voelt aan als die van een moeder. Haar intentie als die van een moeder die jou bij je hand wil pakken en mee wil nemen op een diepgaande innerlijke reis. Een innerlijke reis waarin ook de uiterlijke wereld (aangezien deze beide één zijn) verkend kan worden. Ze wil je meenemen op een reis waarin je poorten door kan gaan naar diepere delen van jezelf en andere dimensies en werkelijkheden. Ze heeft een diepe verbinding met de Aarde en wil ons dan ook niet laten afdwalen van deze werkelijkheid. Het is niet haar bedoeling om af te geven op deze fysieke realiteit, omdat ze deze realiteit juist eert. Haar hele bedoeling is om ons toegang te geven tot delen in onszelf en het Universum die we zijn vergeten en om ons te ondersteunen in het ankeren van deze lagen in deze fysieke realiteit. We zijn hier namelijk met een reden en zij is hier ook met een reden. Ik heb haar frustratie gevoeld en haar drang om een weg te vinden om tot haar recht te komen en ook haar diepere doel te gaan leven. Ze heeft me om hulp gevraagd en ik voelde meteen dat ik er een rol in wil en ook in ga spelen. Dat ik een weg ga banen voorbij aan de ziekelijke rituelen en de santo daime religie die haar lang genoeg heeft misbruikt en haar bewustmakende en geneeskrachtige power lang genoeg heeft onderdrukt. Als jij je aangetrokken voelt om haar werkelijk te leren kennen, vanuit jezelf in plaats van via rituelen en religies, mail dan naar: dore@bewustverbinden.com.
Geschreven door,
Dore