We leven in een tijd van grote veranderingen, steeds meer mensen in de wereld worden zich bewust van hoe we worden voorgelogen, de tijd gaat steeds sneller omdat ons bewustzijn groeit. We worden gemanipuleerd vanuit veel verschillende niveaus en we worden gevangen gehouden in de matrix die er alles aan doet om ons te beperken.
Steeds meer mensen worden zich meer zelfbewust en beseffen dat de kracht om dit te doorbreken in onszelf schuilgaat. Dat wij het antwoord zijn om de wereld te veranderen. Niet een externe god of bron, niet je zogenaamde lichtgidsen of engelen, geen regering of wat voor ander systeem dan ook. Geen goede buitenaardsen die ons zogenaamd komen redden. De kracht zit in ons en in moeder Aarde en de Zon en met elkaar gaan wij de wereld veranderen en hiervoor dienen wij nu in onze kracht te komen.
Het is echt tijd, grote veranderingen kloppen aan de deur. De hele wereld staat in de fik en mensen zijn zo in trance dat het vele wel koud lijkt te laten. Overal wordt oorlog gevoerd, het bericht dat op allerlei plekken mensen worden platgebombardeerd lijkt wel normaal geworden.
Iedereen gaat op in zijn eigen individuele miserabele leventje. Als we maar een baan hebben en genoeg geld om leuke dingen te doen, dan is er niets aan de hand. Dat het economische systeem op het punt staat om in te storten, dat meer landen dan ooit tevoren in oorlog zijn met elkaar, dat half Afrika aan het afsterven is, dat er overal bewijs uitlekt over de pedofielen aan een corrupte top, lijkt iedereen zijn ogen voor te sluiten. Sterker nog, als ik mensen erop wijs dan verklaren ze me al voor gek, nog voordat ze hun oogkleppen even af hebben gezet om zich in de materie te verdiepen.
Alles staat op het punt om in elkaar te storten en de wereld te dwingen om een andere richting in te slaan. Het is echt tijd om onze ogen te openen voor wat er echt aan de gang is. Wie gelooft er tegenwoordig nog in politiek? In de banken? In het huidige systeem dat ons constant bezig houdt (bijv. 5 dagen in de week werken) en slaaf houdt, waardoor er nooit ruimte is voor diepere delen van onszelf om door te komen? Kinderen die op school geprogrammeerd worden om eenheidsworsten te worden? Religies inclusief de new age, ontworpen om onze kracht uit handen te geven? Wie ziet nog niet dat de hele media, muziekindustrie en filmindustrie ontworpen is om ons te programmeren met beelden van de werkelijkheid die zo ver van het organische leven afstaan? Wie resoneert nog met de huidige gang van zaken? Wie durft nog te beweren dat buitenaards leven niet bestaat, terwijl er overal bewijs is van het tegendeel en alleen logisch nadenken al genoeg is om te beseffen dat het een belachelijk narcistisch idee is om te denken dat we in een oneindige wereld alleen zijn. Wie gelooft nog in de reguliere gezondheidszorg die symptomen alleen maar onderdrukt met chemische troep en te narrow minded is om naar de oorzaak toe te gaan. Wie the fuck ziet nog niet dat de gang van zaken in de wereld echt nergens over gaat? Zelfs in de kleine dingen. Wie vindt het normaal dat iemand ooit heeft bedacht dat hoe saaier en minder authentiek je eruit ziet hoe netter dat is? Wie draagt om deze reden pantalons en overhemden in zulke neutraal mogelijke kleuren zonder hier twee keer over na te denken?
Open je ogen, want het is tijd dat we onze ogen echt openen voor de waanzin om ons heen. Niet door ons er volledig tegen af te zetten en onszelf er boven te plaatsen. Nee, want je ergens tegen afzetten is eigenlijk hetzelfde als ergens blindelings in opgaan. Maar omdat de massa overal blindelings in op lijkt te gaan is wel nodig om tegen heilige huisjes te schoppen en ons er toch enigszins tegen af zetten. Wel met dankbaarheid, want we hebben zelf gekozen om dit alles te ervaren. Om extreme dualiteit te ervaren, om gemanipuleerd te worden. Om echt in onze kracht te komen is het dus belangrijk dat we onze eigen creaties weer innemen door te beseffen dat we voor elke ervaringen zelf hebben gekozen! En hoe moeilijk het ook met ons mind te bevatten is, door te beseffen dat ook kinderen in Afrika die dood gaan van de honger voor die ervaringen zelf gekozen hebben. We kunnen alleen in onze kracht komen als we uit de slachtofferrol stappen. De wereld overkomt jou niet, alles om je heen, elke ervaring waar je nu doorheen gaat daar heb je zelf voor gekozen!! De ziel houdt van het mooie, het lichte, maar ook van het vieze modderige duister. Je ziel lacht om je onbenulligheden, je onzekerheden, om je zelfhaat. Jouw ziel houdt van jou in al je facetten en van elke ervaring. Welke ervaringen kan je dus nog niet omarmen? En welke delen in jezelf spiegelen deze ervaringen? Op die delen ben je dus nog afgesplitst van je ziel en dat zijn deuren om dichter bij jouw ware zelf te komen.
De eerste stap om weer in je kracht te komen is dus weer beseffen, in de momenten zelf (dus niet achteraf of van te voren) dat je zelf voor deze ervaring gekozen hebt, zo stap je uit die verkapte slachtofferrol. Maar tegelijkertijd ook de werkelijkheid onder ogen blijven zien. Vanuit een dieper niveau gebeurd alles met een reden, als we daar in opgaan blijven we passief en sluiten we ons helemaal af van het drama, waar we niets voor niets middenin leven! Vanuit dit niveau is de wereld waanzin. Alles wat er aan de gang is dat klopt gewoon niet! Hoe kunnen we pikken dat onze zogenaamde wereldleiders bijna allemaal betrokken zijn bij de meest smerige rituelen met kleine kinderen. Hoe kunnen we pikken dat onze zogenaamde wereldleiders er allemaal massaal voor kiezen de hele wereld naar de klote te helpen? Hoe kunnen we nog denken dat we in een democratische wereld leven? Hoe kunnen we onze mond nog laten snoeren door mensen die nog in de matrix leven en onder zware mind control staan en ons complotdenkers noemen en voor gek verklaren? Als we doorschieten naar deze kant (de wereld zien vanuit het drama) dan wordt het pure boosheid en negativiteit en verliezen we onszelf. Maar ons af zetten tegen en boos worden om de huidige gang van zaken, echt onder ogen zien hoe belachelijk de wereld in elkaar zit, is nodig om in onze kracht te komen. Dat is namelijk passie en passie is een kracht waar we bang voor zijn geworden, terwijl passie juist een hoofdingrediënt is welke nodig is om in onze kracht te komen. Zonder passie komen we er niet. Punt eigenlijk.
Ik zal weer een voorbeeld geven uit mijn eigen dagelijks leven. Het WK voetbal afgelopen
jaar. Ik was woest. Woest op het hele gebeuren, echt het maakte me zo misselijk.
Dat de hele wereld in de fik staat, het hele voetbalteam en bijna heel Nederland
in het oranje (kleur van koningshuis!) rond paradeert, terwijl er precies op dat
moment allerlei getuigen naar voren kwamen die het hele koningshuis ontmaskerden
met verhalen uit de eerste hand over hoe het koningshuis en veel meer mensen aan
een corrupte en verrotte top kleine kinderen de meest ranzige dingen aan doen. Dat
er tijdens deze grote internationale afleiding allerlei wetten worden doorgevoerd
en beslissingen worden gemaakt waar niemand iets van opmerkt omdat iedereen in een
soort synthetische waan leeft van pure mind-
Ik ging naar een feestje waar ik me onwijs op had verheugt. Wat denk je? Halverwege wordt dat hele feest stilgelegd want de hele wereld wil voetbal kijken. Ik ben met wat leuke en lieve mensen op stap en ze vragen me mee om voetbal te gaan kijken. Na voetbal is er een afterparty en ik had zo'n zin om te gaan dansen en puur voor de ervaring (om het een eerlijke kans te geven!) besluit ik uiteindelijk om mee te gaan. Want iedereen is toch blij, waarom kan ik mensen dat niet gunnen? Waarom kan ik niet gewoon een avondje gezellig mee doen en me de volgende dag weer druk maken om de wereld?
Toen ik daar aankwam (in een poolcafé) vielen me meteen twee dingen op. Het ''positieve'' en het ''negatieve''. Het positieve was dat ik zeker in staat was er een leuke avond van te maken. Ik genoot van het gezelschap waar ik mee was, had leuke gesprekken tijdens de voetbalwedstrijd en dat was allemaal toppie. Het negatieve was dat ik op geen enkele manier in staat was om van de voetbalwedstrijd te genieten. Ik merkte dat ik hoopte dat de tegenpartij zou winnen, puur en alleen zodat mensen wakker werden uit de waan waar ze in zaten. Echt pure mind control was het. Ik snapte meteen waarom ik niet leuk mee kon doen met die zogenaamde blijdschap waar iedereen in verkeerde. Omdat het geen blijdschap was. Het was nep, oppervlakkig, synthetisch. Echt, het leek wel alsof ik naar een stelletje neanderthalers aan het kijken was. Iedereen verliest zichzelf compleet in zo'n spel, helemaal geïdentificeerd met Nederland want dat zijn ''wij'' dan en tegen de tegenpartij want dat 'zijn wij niet''. De romeinen zeiden al; geef het volk brood en spelen en het werkt echt. En: verdeel en heers en ook dat werkt perfect. Voeg die twee samen en je hebt het WK voetbal waarmee je de hele wereld in een waan brengt. Geniaal!
De mind controle werkte bij mij niet en dat uitte ik. Vanuit passie deelde ik mijn ervaring door de hele werkelijkheid onder ogen te zien. Als ik alleen het negatieve zag en me constant ging zitten afzetten, dan zou ik doorschieten. Als ik me alleen zou richten op het positieve en op zou gaan in de leuke gesprekken en mijn ogen zou sluiten voor het negatieve dan zou ik daar in doorschieten. In elke ervaring zit een positieve en een negatieve lading. Ik zag beide en omarmde en uitte beide. Ik vertelde aan iedereen die met me sprak dat ik niet voor Nederland was, omdat ik me niet identificeerde daarmee en dat gewoon niet voelde. Ik voelde het gewoon niet. Maar ondertussen maakte ik er wel een leuke avond van door te genieten van gesprekken. Ik ging voor mezelf staan. Maar als je vanuit passie mind control programma's afbreekt dan zijn mensen je niet meteen dankbaar. Achteraf hoorde ik dat twee mensen mij hadden ervaren als zeer negatief en donker. Want dat is hoe passie wordt gezien tegenwoordig. Als negativiteit en boosheid. En onder die noemer gaan we maar op in de massa en doen we maar leuk mee. Want we willen niet gezien worden als die klager die overal wat op aan te merken heeft toch? Nee we willen aardig gevonden worden. En om in onze kracht te komen is dat nou juist hetgeen ons daarin volledig blokkeert. Want wat is aardig?
Om aardig gevonden te worden leggen we onszelf allemaal normen en waarden op en dan vooral de normen en waarden waar de maatschappij en de massa krampachtig aan vasthoudt en mensen die steeds meer bewust worden juist aan voorbij willen gaan. We hebben allemaal normen en waarden waar we aan vast houden. Ik en ook jij. En die normen en waarden projecteren we allemaal op elkaar om zo een perfect plaatje in stand te houden, puur en alleen omdat we ''erbij willen horen'' en ''aardig gevonden willen worden''. Het kan zijn dat de toon in dit artikel niet in het perfecte plaatje van sommige mensen past en dan wordt het afgekaatst en zo beperken we onszelf constant door dat wat niet in ons straatje past af te kaatsten. Ik had bijvoorbeeld boos kunnen worden op de mensen die mij negatief en donker hadden genoemd toen ik hun mind control programma afbrak. Ik had met mijn vinger kunnen wijzen door te zeggen dat het aan hun ligt omdat ze er niet tegen kunnen dat er een mind control programma werd afgebroken en mezelf wijs kunnen maken dat ik het leven nou eenmaal beter snap, omdat zij nog in een mind control programma zitten en ik niet. Maar dat zou hypocriet zijn.
Ik zit namelijk ook in mind control programma's en ook ik heb een perfect plaatje van de werkelijkheid. In mijn perfecte plaatje zijn mensen met diepgang en mensen met alternatieve kleding (geen eenheidsworsten aub!), mensen die open staan voor elkaar en geïnteresseerd zijn elkaar. Mensen die houden van knuffelen en gek doen en dansen. Dat is een wereld waar ik naar verlang en dat is mijn perfecte plaatje. En een beperkt plaatje, zoals elk plaatje waarin bepaalde aspecten niet passen een beperkt plaatje is.
Ik kwam laatst op een plek die aardig in de buurt kwam van mijn perfecte plaatje. Ik voelde me daar zo op mijn gemak en ik ging helemaal los (het was op een festival). Ik voelde me vrij om me helemaal te laten gaan. Ik stond te dansen alsof ik alleen in mijn woonkamer was, ik knuffelde met iedereen die ik tegen kwam in volle overgave. Ik deed gek, maakte grapjes en vloog als het ware door het hele gebeuren heen, want ik voelde me zooo goed. Pas achteraf kwam het besef. Wat had ik eigenlijk allemaal gedaan? Ik kon me amper herinneren wat ik besproken heb met mensen, alles ging zo snel en dan vooral: vluchtig! Ik identificeerde me met de sfeer, ging daar helemaal in op en verloor mezelf volkomen. Ik was niet geaard. Er was niet veel van mij meer bij en ik had al zeker niets opgebouwd met mensen. Het was grotendeels nep, vluchtig, oppervlakkig en synthetisch. Net als de waan waar mensen in zaten met het WK voetbal. Ik zag mezelf in de spiegel. Zodra we ons ergens mee identificeren. Of het nou een voetbalteam is, een bepaalde sfeer of wat dan ook. Dan verliezen we onszelf in het positieve OF het negatieve en gaan we daar volledig in op. We verliezen onszelf en komen niet in onze kracht. En het perfecte plaatje zorgt dat we ons in het leven alleen gaan richten op hetgeen we als 'positief' hebben bestempeld. Pas als we voorbij gaan aan het perfecte plaatje, vol met identificaties, pas dan komen we stap voor stap dichter bij onze ware kracht.
Dat perfecte plaatje zit diep. Veel dieper dan we nu beseffen. We zijn constant aan het conformeren. De betekenis van het woord conformeren is: je zo gedragen dat er geen probleem ontstaat, je aanpassen aan gedrag en opvattingen in een bepaalde groep. En normen en waarden die we onszelf opleggen gaan echt ver en houden ons tegen om ooit in onze kracht te komen. Als we in onze kracht willen komen dat dienen we in mijn optiek eerst bewust te worden van de beperkingen die we onszelf opleggen. We hebben allemaal wel een beeld van hoe we ons moeten gedragen, hoe de wereld eruit moet zien. Ik merk het zelf heel erg tijdens het kijken van films, hoe ik met de één meeleef en een hekel heb aan een ander personage. Maar ook in het dagelijks leven heb ik soms oordelen over andere mensen en vooral over mezelf. Schuld en schaamte zijn echt hoofdthema's in mijn leven en altijd als ik me niet gedraag zoals 'het' volgens mij zou moeten, dan schaam ik me of voel ik me schuldig. Terwijl we alles in onszelf hebben zitten, alle eigenschappen, alle aspecten die dit Universum te bieden heeft en pas als ik alle eigenschappen en aspecten in mezelf kan omarmen, kan ik ook elke ervaring omarmen. We hebben allemaal wel persoonlijke voorkeuren, van ervaringen waar we van houden en ervaringen die zogenaamd niets voor ons zijn. Vaak doen we onszelf volkomen tekort door te denken: ''dat is gewoon niet echt mijn ding'' en het daarbij te laten. Waarom is het niet je ding? Welke eigenschappen en aspecten in jezelf onderdruk je waardoor je in die ervaringen jezelf niet kan vinden? Hoe kleiner je wereld, hoe meer je van jezelf onderdrukt. Zo simpel is het eigenlijk. Heb je al jaren dezelfde baan, dezelfde vriendengroep en veel van dezelfde gewoontes waar je je aan vast houdt? Dan is het heel logisch dat je niet in je kracht staat, want er is zovééél meer in jou aanwezig om te ontdekken!!! Alleen door er bewust van te worden en het echt in te zien op zoveel mogelijk vlakken ontstaan er al verschuivingen. Als je dan ook nog jouw intentiekracht gebruikt om aan jouw comfortzone voorbij te gaan dan zal er vanzelf iets op je pad komen waarin je wordt uitgedaagd en als je die ervaringen dan aangaat, met de intentie onderdrukte delen in jezelf aan te raken en naar boven te brengen, dan gaat het hele proces stromen. En dit zijn vaak ervaringen waarin we onszelf het meest onzeker voelen, of de meeste weerstand voelen. Want dat betekent dat het om delen gaat die diep weggestopt zitten en hoe meer onderdrukte eigenschappen en aspecten we in onszelf naar boven halen, hoe meer we in onze kracht komen.
Naast nieuwe ervaringen aangaan kunnen we ook in onze huidige ervaringen meer in onze kracht komen. Simpelweg door onze houding te veranderen. Door de cirkels waarin we lopen te doorbreken. Hoe vaak denk je iets wat je niet zegt? Wat je voor je houdt omdat je de ander niet wil kwetsen, of omdat het een gedachte is die je in jezelf afwijst? Hoe vaak slik je dingen van jezelf in omdat de wereld er zogenaamd niet klaar voor is of je bang bent om voor gek verklaard te worden? Of hoe vaak zeg je wel iets maar in plaats gewoon direct en eerlijk te zijn verdraai je al je woorden omdat je bang bent? Al die keren onderdruk je je werkelijke kracht. Hoe vaak voel je iets wat je voor jezelf houdt? Hoe vaak komen er tranen op in een moment dat het het eigenlijk niet 'het moment' is en druk je je verdriet meteen weer weg? Hoe vaak voel je een bepaalde boosheid of woede die je meteen weg relativeert met gedachten of afleiding, simpelweg omdat het er niet mag zijn van jezelf omdat je een ander geen pijn durft te doen? Hoe vaak voel je een leegte en vul je die op met je verslavingen? Hoe vaak kleed je je, of beweeg of praat je, op een manier die 'passend' is? Hoe vaak wil je iemand een knuffel geven en houd je je in? Hoe vaak zie je een mind control programma bij mensen en houd je je mond omdat je niet zo negatief wil doen of zogenaamd niet genoeg over het onderwerp weet of de persoon er niet nog niet klaar voor is volgens jou of wat voor andere excuses je mind ook allemaal bedenkt? Hoe vaak voel jij je gekwetst en laat je het niet blijken? Hoe vaak irriteer je je aan de ander en ben je te laf om eerlijk te zijn? Of vaak voel je je niet gehoord, gezien en begrepen en houdt je je mond en slik je het in? Hoe vaak slik jij je shit in om maar niet los te laten en gewoon te zeggen en te laten zien waar het op staat!? Hoe vaak hou je vast en maak je jezelf klein? Constant!
Constant weerhouden we onszelf om in onze kracht te komen. En als we in onze kracht willen komen dan willen we het meteen perfect doen. Iemand triggeren zonder dat ons ego er een rol in speelt. Ons verdriet uiten op een moment dat het veilig voelt. Onze boosheid eruit gooien zonder een ander iets te verwijten en ga zo maar door. Misschien wil je juist wel mensen raken en triggeren, zolang je maar niet lief hoeft te zijn en je niet kwetsbaar op hoeft te stellen. We willen het allemaal doen volgens ons eigen perfecte plaatje en iedereen heeft een perfect plaatje. Durf jij jouw perfecte plaatje onder ogen te gaan zien? Durf jij te gaan zien wat er buiten jouw perfecte plaatje valt? Waar jij je aan irriteert, wat je afwijst om je heen? En durf jij in de spiegel te kijken? Want alleen door er eerst bewust van te worden kunnen we aan dit perfecte plaatje voorbij gaan. En dan? Gewoon doen!
Sta the fuck op en neem je plek in! Dat is eigenlijk het tegenoverstelde van conformeren.
Nogmaals de betekenis van dit woord: je zo gedragen dat er geen probleem ontstaat,
je aanpassen aan gedrag en opvattingen in een bepaalde groep. Het is juist de bedoeling
dat er problemen ontstaan! Dat is de manier om dingen los te maken en in balans te
laten komen. Waar ik echt moe van word zijn opmerkingen als 'Ik kan niet te ver gaan
met mensen bewust maken, want dat is respectloos' of 'bepaalde dingen deel ik niet
omdat die persoon er nog niet klaar voor is', allemaal excuses om maar niet de verantwoordelijkheid
te nemen voor jezelf! Jij bent nu bewust van dingen waar de massa niet bewust van
is en ja vele mensen in de massa zijn op bepaalde punten weer veel verder dan jij
(als je dat niet kan zien heb je een grote blinde vlek en ben je zwaar spiritueel
arrogant: maar dat even terzijde!), je bent gelijkwaardig! De ander heeft het recht
zichzelf te zijn en jij hebt het recht om voor jezelf en jouw visie te gaan staan!
Wat een onzin dat je dat voor je moet houden. Ja, als je een ander gaat willen overtuigen
in een wellis en nietis spelletje, dan is dat ego ja en is dat iets heel anders dan
voor jezelf gaan staan zonder de verwachting iemand te overtuigen. Maar ook al komt
het uit je ego en verval je in het-
Door krampachtig aan dat veilige midden vast te houden, kom je er nooit! We komen
er alleen door helemaal los te laten. Door onze ruimte in te nemen en te verdedigen.
Door alles wat er in je opkomt los te laten en naar buiten te gooien. Als iemand
een opmerking maakt die jou kleineert en je ruimte beperkt, dat is het aan jou om
dat niet te pikken. Word boos, sta voor jouw mening en voor alles wat jij bent! Laat
je niet kleineren en hou jezelf zeker niet in. Durf jezelf zo te laten gaan dat al
je disbalansen er ook mogen zijn en geuit mogen worden. Zeg net datgene wat eigenlijk
niet kan, ga steeds een stapje verder over je eigen grenzen en daarbij over de grenzen
van een ander. Want door binnen de grenzen te blijven kom je nergens en blijf je
eeuwig vast zitten in dat kleine veilige cirkeltje en blijf je altijd dat laffe bange
persoontje, dat zogenaamd bewuster is dan de massa, maar waar de wereld nog niet
klaar voor is. Get over your yourself! Het is precies andersom, jij bent nog niet
klaar voor de wereld. Bang voor de massa! Ga staan voor jezelf en laat mensen je
voor gek verklaren. Verklaren mensen je voor gek? Dan is dat een spiegel voor een
stuk waarin je nog niet voor jezelf staat. Een spiegel voor een stuk zelfhaat en
angst en als het je nog raakt dat mensen je voor gek verklaren is dat een mogelijkheid
om met dit stuk in contact te komen en te helen! Steeds een diepere laag, totdat
steeds minder dingen je raken en je steeds vrijer wordt om echt jezelf te zijn, in
alle oneindige facetten en voorbij te gaan aan dat verknipte perfecte plaatje van
de werkelijkheid! Als je echt in je kracht wil komen, dien je los te laten dat je
aardig gevonden moet worden en bevestigd moet worden in hetgeen je doet. Als je echt
in je kracht wil komen zet dat nu de intentie om je verantwoordelijkheid te nemen
en bewustzijn uit te gaan stralen en de wereld in te schijnen. Naar buiten toe. Kom
uit die grot. Kom uit die schulp. Neem je ruimte in en laat die ruimte niet beperken,
door niemand niet en uiteindelijk komt er een moment dat je zo stevig voor jezelf
kan gaan staan, zonder dat je je hart sluit voor de ander en dat is ware kracht!
Om daar te komen: Sta voor jouw visie, sta voor al jouw eigenschappen inclusief je
mind-
Defend your fucking ground:
‘There is a way in which you oppose somebody and you define boundaries and limits and you are even willing to lay your life on the line to stop them from doing something. At the same moment, you don’t close your heart to them.’
Geshreven door,
Dore
In je kracht komen!
4 oktober 2014 -
