Dagboekknipsels: De boom des levens
5 februari 2015 -
Het stuk waar ik nu in zit begon allemaal met een beeld. Ik hing aan een strop aan een boom. Ik vroeg aan mezelf wat het betekende en het beeld werd een film: Mank en kreupel krappelde ik op van de grond aan een boom en ging voor de boom staan met mijn handen er stevig omheen. Ik voelde heel sterk dat als ik die boom los zou laten ik in zou storten. De boom gaf me houvast. Iets stevigs om me aan vast te grijpen en me staande te houden. In plaats van dat ik de boom losliet en leerde op eigen benen te staan, ben ik erin geklommen en heb mezelf aan een strop aan de boom opgehangen.
Inmiddels wordt het helder waar de boom voor staat en hoe dit zich manifesteert in mijn leven. Jarenlang heb ik platgelegen. Ik was nergens toe in staat, kon mijn ene been niet voor de andere krijgen en ik snapte er niets van. Maandenlange depressies en het dagelijks leven, huisje op orde, lekker koken voor mezelf, werken en sociale contacten onderhouden. Gewoon het ''NORMALE'' leven wat iedereen leidde dat lukte me maar niet. Hoe hard ik het ook probeerde, hoe erg ik ook tegen mezelf vocht, ik was te gebroken en pas toen ik dat in begon te zien en het meer kon accepteren van mezelf vond ik enige vrede en kon ik met mijn gebrokenheid aan de slag.
Ik zag in dat ik zoveel inzichten had gevonden op een dieper niveau, maar hier op Aarde eigenlijk niet wilde zijn. Zoveel weerstand, om in mijn lichaam te komen. Om lichamelijk te helen en om op die manier overeind te komen. En een van mijn diepste angsten was de angst voor de maatschappij. Waar ik zelf nooit begrenzing heb gehad in mijn leven, gelden daar allerlei regeltjes en structuren die men ''NORMAAL” noemt, waar ik niets van snapte. En in vorige levens ben ik altijd al als ''raar' bestempelt en bespuugd en bespot en erger voor mijn wijsheden (waar ik herinneringen aan heb) en op de één of andere manier was de angst voor de maatschappij zo diep geworteld dat ik wist dat ik het aan moest gaan.
Ik zette mijn intentie dat ik fysiek wilde helen (na jarenlang zwaar aan de harddrugs te hebben gezeten en geleefd te hebben op junkfood) en dat ik de maatschappij in wilde stappen om zo door mijn angsten heen te werken en de maatschappij van binnenuit af te breken. Want, er was geen weg omheen besefte ik me.
Meteen na het zetten van deze intentie kwam er een baan op mijn pad. Een plek waar ik me voor de eerste keer in mijn leven op mijn plek voelde. Alle andere baantjes hield ik namelijk maar een paar weken vol en dan trok ik het gewoon niet meer. Een rasechte jobhopper was ik dus. Nu besloot ik om niet meer te vluchten.
Dat ik me op mijn plek voelde op die baan betekent niet dat het makkelijk was. Ik ben door mijn diepste angsten, onzekerheid, schaamte en schuldgevoelens heen gegegaan. Ik werd helemaal opgeslokt door de meest intense stukken, die ik laag na laag heb afgepeld door alles toe te laten in mezelf en er doorheen te werken. Het was een hele reis op zich.
Nu komt de eerste link met het beeld dat ik had. Ik merkte dat ik door te gaan werken ineens overeind kwam. Als ik naar werk toe ging, hoeveel shit er soms ook los kwam, ook ging ik soms in de pauze in mijn eentje naar buiten en had ik soms hyperventilatie aanvallen, zo overweldigend was hetgeen dat los kwam, ik kwam voor de eerste keer in mijn leven BEWUST overeind.
In het weekend, ging ik echter wel weer neer. Veel blowen en veel passiviteit. Ik zat dan in mijn eigen wereld, diepe inzichten te vergaren. Me te verdiepen in diepe levenstukken en vooral in mijn eigen innerlijke wereld. Maar overeind kwam ik niet. Ik bleef wegkijken van hoe messed up mijn fysieke realiteit eigenlijk was.
Maar als ik dan moest werken (drie dagen in de week, was het maximale wat ik aan kon), stond ik gewoon overeind! Wow! Wat een bizarre gewaarwording was dat voor mij...
Mijn (inmiddels oude) werk was dus mijn boom geworden. Mijn kunstmatige basis. Hetgeen dat buiten mezelf lag, waar ik me aan vasthield als ik wilde staan. Want wat staat er als een boom? Niets staat zo stevig als een boom. Zo kwam ik dus tot het inzicht dat een boom in beeldentaal staat voor mijn basis. Maar omdat ik zelf de boom niet ben, maar het iets externs is waar ik me aan vast hield, voor mijn kunstmatige basis.
Helemaal in het begin deed ik niets anders dan mezelf staande houden op werk en gaf mezelf daarna een boterbriefje, omdat ik er niets meer bij kon hebben. Toen ik voor het eerst op mijn werk aankwam, deed het zelfs pijn in mijn hele lichaam en ik kon niet uit mijn ogen kijken. Zo erg verschilde de energieën van elkaar, die nog op elkaar afgestemd diende te worden.
Ik was bezig met aan mezelf werken op een diep niveau en had contact met mijn hart/diepere zelf en had soms het gevoel dat ik in andere dimensies al vertoefde. Maar het fysieke stuk. Het stuk dat juist hier op Aarde het allerbelangrijkste is om de diepere delen te kunnen ankeren, lag volledig aan diggelen en ik deed zolang mijn best om dat te ontkennen en mezelf wijs te maken dat ik er al aan voorbij was gegroeid. Nou niet dus! En toen ik het aan ging en bewust de maatschappij instapte krappelde ik dus symbolisch overeind aan een boom. De boom (mijn werk) was mijn houvast en hielp me overeind komen.
Toen de zwaarste periode van afstemmen voorbij was, deed ik nog wel mijn best om de dagen dat ik vrij was zelf door te komen. Ik schreef artikelen als ik inspiratie had, ging soms wandelen en bleef mensen op zoeken die ik graag wilde zien. Als ik op stond dan wilde ik graag mijn huis schoonmaken en ook al lukte het soms totaal niet, omdat ik in mijn hoofd zoveel wilde en er niets uitkwam en dat zoveel frustratie opleverde. Ik had wel de intentie gezet om in mijn vrije dagen zelf door te komen. Maar op veel momenten had ik gewoon niet de kracht en stortte ik in als er geen boom was om me aan vast te grijpen. Het enige wat ik vaak deed waren de dingen die ik moest doen, zoals boodschappen (op het allerlaatste moment: als we echt niets meer in huis hadden en al meerdere dagen eten hadden besteld) en mijn huis schoonmaken als het echt zo vies was dat ik er gewoon niet meer kon leven. Alles op het allerlaatste moment, als het echt MOET. En al die dingen die moeten waren dus ook mijn boom. Hetgeen ik me aan vastgreep en dus deed als de druk zo hoog lag dat ik geen andere keus had. Zelfs trainen (wat ik toen ik wat krachtiger werd uiteindelijk was gaan doen, maar nu weer helemaal los heb gelaten omdat ik de ruimte nodig heb voor mezelf), was mijn boom geworden omdat ik het mezelf van buitenaf had opgelegd en op vaste dagen ging en het gebruikte om kunstmatig overeind te blijven op de dagen dat ik vrij was. Maar ondertussen deed ik nog wel mijn best om soms door te komen en te gaan koken. Hoe verrot ik ook was, ik probeerde soms een nieuw gerecht uit en deed de kaarsjes aan, veranderde dingen in mijn huis en ging gewoon eens wandelen door de stad of natuur en volgde mijn intuïtie en keek wat het me bracht. Ook al gebeurde het niet vaak ik bleef het dus proberen...
Totdat er een moment kwam dat ik me bewust werd van hoe ik aan het vechten was tegen mezelf. Iedereen kent het wel, dat je in je hoofd zoveel wil, maar je er de kracht niet voor hebt en het alleen maar zoveel frustratie oplevert dat je jezelf gewoon gaat haten. WAAROM LUKT HET ME NIET!?!?! WTF IS ER MIS MET MIJ?????
Ik stopte met vechten en koos het andere uiterste. Ik accepteerde gewoon dat ik niet de kracht en energie had en ook al werd ik aan de ene kant krachtiger en kwam ik meer overeind (ik lag geen lange periodes meer op bed), accepteerde ik aan de andere kant dat ik lichamelijk een wrak was en tijd nodig had om te helen en gaf ik mezelf de rust die ik nodig achtte zonder mezelf steeds op te vreten en een mislukkeling te noemen.
Er kwam een periode (na bijna twee jaar) dat ik mijn grootste angst had gecreërd op werk en door mijn diepste lagen van schaamte heen had gewerkt. Het was zo erg dat ik in elke cel van mijn lichaam werd opgevreten door schaamte en werkelijk dacht dood te gaan. Na deze diepe laag had ik een kern geraakt! Ik had eindelijk, na laag na laag na laag te hebben afgepeld, een sprong gemaakt waar ik u tegen zeg! Mijn constante gevoel van onzekerheid, ingepakt in diepe en ondraaglijke lagen van schaamte en schuld had ik op die plek overwonnen. Ik was op een punt gekomen dat op die plek mijn onzekerheid niet meer getriggerd kon worden en toen wist ik het meteen: ik ben klaar hier! En ik volgde mijn hart en sprong in het diepe, ik nam ontslag...
Alles viel gelukkig op zijn plek en er kwam een nieuwe uitdaging op mijn pad. Eentje die mijn dwingt om in mijn kracht te komen. Ook in de sales, maar ik krijg niets betaald per uur, alleen per sale die ik maak. Op commissiebasis dus. Doodeng en zekerheid heb ik op het moment niet. Maar ik had een sprong gemaakt, waarom zag ik dan het beeld waarin ik ineens niet meer tegen een boom aan stond te leunen, maar in een strop aan een boom was gaan hangen?
Ik stapte in het beeld om iets te veranderen en dingen in gang te zetten. Ik maakte mezelf los uit deze strop, door mijn hele lichaam te vullen met innerlijk licht en het touw om mijn nek los te maken en ik stond voor die boom. Vragend waar het voor stond en het hele hierboven genoemde verhaal werd me helder. Ik voelde ineens een hele diepe dankbaarheid voor die boom, die me had geholpen om overeind te komen, maar ik moest het zelf doen. Ik wilde nu op mijn eigen benen gaan staan en daarom omhelsde ik de boom vanuit veel liefde en dankbaarheid heel innig en nam zo afscheid. De boom werd kleiner en werd een zaadje die ik in mijn hand hield. Ik stopte het zaadje in mijn hart en op dat moment schoot ik zelf wortels en groeide uit tot een prachtige boom die in bloei stond. Ik wist dat het betekende dat ik wortels zou schieten en vanuit MEZELF een basis zou gaan leggen en zelf door zou gaan komen van binnenuit. Maar hoe? Dat is me zelf op dit moment nog niet helemaal helder.
Het wordt me wel steeds helderder. Door mezelf erbij neer te leggen dat ik lichamelijk een wrak ben en dus niets kan, heb ik mezelf letterlijk opgehangen. Ik deed niet meer mijn best om zelf door te komen. Om te accepteren dat ik niet meer kan doen dan ik kan en TEGELIJKERTIJD toch niet de intentie te verliezen om zelf door te komen. Ik schoot door naar één uiterste.
En daarom deed ik een lange periode niets meer. Niets meer in mijn huis, ik kookte niet meer. Dat doet Mick (mijn man) nu steeds en verder kwam ik ook bijna nergens meer. Al mijn vriendschappen onderhoud ik nog steeds telefonisch, door uren te praten aan de telefoon, maar ergens langs gaan ho maar. Ik had werkelijk waar nergens meer zin in, behalve series kijken. Inspiratie voor artikelen had ik innerlijk wel. In mezelf heb ik al 5 artikelen geschreven, maar fysiek manifesteerde zich het niet want als ik voor de computer ging zitten dan kwam het er niet uit. Het stroomde gewoon niet. Ik stond overeind als ik moest werken en als ik de dingen moest doen die ik als belangrijk had gelabeld. Als de druk zo hoog lag dat ik wel MOEST. Maar uit mezelf kwam gewoon helemaal niets meer. Ik hing aan een strop aan een boom. Logisch ook dat het me niet lukte en er niets uit me kwam.
Op mijn huidige werk legde ik mezelf een target op van buitenaf. Ik moest twee sales per week maken en dan zou ik rond kunnen komen en als dat niet lukte dan vreette ik mezelf op. Ik plaats van dat ik het van binnenuit liet stromen, legde ik mezelf weer iets van buitenaf op waar ik me aan moest houden. Ik stond op op het moment dat de wekker ging (druk van buitenaf), ook als ik al eerder wakker werd (en zelf door wilde komen) dan sloot ik weer mijn ogen en gaf me over aan iets externs (mijn wekker), als ik in de weekenden opstond dan ging ik meteen mijn mails checken, op het forum kijken en probeerde ik een artikel te schrijven omdat ik mezelf van buitenaf had opgelegd dat ik dat moest doen. Maar niets dat stroomde, omdat niets uit mezelf kwam.
Op mijn werk zat ik als een gek te zweten en hoe minder sales ik de afgelopen tijd maak, hoe harder ik ging werken en ging vechten tegen de flow, omdat ik mezelf nou eenmaal een target van buitaf had opgelegd. Alles kwam steeds meer VAST te zitten. Totdat een strop zich zo stevig om mijn nek had vastgelegd dat ik geen kant meer opkon. IK WIL ERUIT!!!! IK WIL LOS EN VRIJ ZIJN EN ZELF WEER DOORKOMEN, IK STIK!!!!!!!! En uit onmacht zette ik maar weer een serie aan, de ene na de andere aflevering, totdat ik weer moest gaan werken en wel weer ‘overeind’ zou komen.
Sinds ik het beeld ben ingestapt en dingen veranderd heb en de intentie heb gezet om mijn basis vanuit mezelf te leggen, kom ik steeds meer door in de kleine dingen, omdat ik merk wat ik doe. Ik sta op zodra ik wakker word en wacht niet tot de wakker afgaat. Waardoor ik zelf door kan komen. Ik krijg vrijdag bezoek en normaal zou ik tot het allerlaatste moment wachten om schoon te maken en eten te regelen (of toen ik aan die strop hing kon ik me niet eens indenken dat ik eten zou moeten verzorgen en wilde ik patat of pizza gaan halen) en zou ik dus pas in beweging komen zodra de druk van buitenaf me ertoe dwong. Nu ben ik afgelopen zondag al gaan schoonmaken en heb een pan courgette soep gemaakt en in de vriezer gedaan en ook al koste het me zoveel moeite, ik moest mezelf die duw geven om door te komen en het voelde goed.
Ik heb de hele week nog geen sale gemaakt op werk en in plaats van dat ik meer ben gaan werken en ertegen ben gaan vechten, heb ik mezelf meer ruimte gegeven. Ik wordt namelijk niet betaald per uur, dus kan komen wanneer ik WIL en gaan wanneer ik WIL. Niets meer moeten, gewoon de flow volgen. Gisteren zat ik op werk (deze week werk ik alleen maandag dinsdag en woensdag) en ik had dus nog geen sale gemaakt. Maar ik merkte meteen dat het hem niet zou gaan worden. De laatste dag voor mijn weekend en ik kwam er maar niet in. Normaal gesproken zou ik de hele middag als een gek gaan bellen, omdat ik mezelf had opgelegd dat ik minimaal één sale MOET maken om met een gerust gevoel het weekend in te gaan. Dit keer luisterde ik bewust naar de flow en ben vroeg in de middag naar huis gegaan en heb mezelf de ruimte gegeven. Toen ik thuis kwam ging ik zitten met mezelf en wilde ik meteen dat ik zelf door zou komen en er iets in me op zou komen waarin ik naar buiten kon stromen, maar het gebeurde niet. Ik wil altijd veel te snel. Ik besefte dat en ging lekker een serie kijken en heb daarna nog met drie vriendinnen gebeld en me lekker vast gegrepen aan mijn boom. Maar me niet opgehangen. Want ik was me er bewust van dat ik op dat moment gewoon niet anders kon en respecteerde de boom en genoot er zelfs van. Vanochtend werd ik wakker en ging met mezelf zitten en het kwam zo sterk in me op dat ik dit artikel moest gaan schrijven. Zo sterk dat ik er niet meer omheen kon en ik ging zitten en EINDELIJK kwam ik zelf weer door en mocht dat wat in me is daar buiten stromen. Amen.
Geschreven door,
Dore
